Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

Het eerste gedeelte van deze roman kan wat traag aanvoelen. Pefko zegt dat de langzame opbouw te maken heeft met zijn wens dat de lezer de personages goed leert kennen. Je krijgt een inkijkje in de benauwende thuissituatie van Levi en Ze’ev Maxilari. Voor lezers die Amsterdam kennen, zijn de ruimtebeschrijvingen herkenbaar.
In het tweede deel van de roman ontstaat meer vaart: je wordt nieuwsgierig naar de aard van de mysterieuze diamantslijper Silbernberg én naar de afloop van de – hier en daar ongeloofwaardige – zoektocht naar een verdwenen diamant. Onderliggende vragen over ‘goed’ en ‘fout’ mogen je als lezer niet ontgaan, net als het ingewikkelde thema schuld.

Om over na te denken

Hoe bepaal je wie je kunt vertrouwen en wie niet?
Hoe zou het voelen om er als kinderen vrijwel alleen voor te staan, met een aan bed gekluisterde moeder en een vader ver weg in Griekenland?
Zou jij in een wijk willen wonen waar iedereen rijker is dan jij?
Hoe belangrijk vind jij een goede verschijning (uiterlijke verzorging, kleding)?
Mag je als ouder je kinderen mee laten betalen aan het huishouden?
Moeten bejaarde of zieke misdadigers gestraft worden voor misdrijven uit een ver verleden?

Prijzen

• Genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2024 

Wat anderen van dit boek vonden

'Er zijn niet veel uitgewerkte personages terug te vinden in De gebroeders Maxilari, en dat houdt het overzichtelijk. De wereld van de broers is niet erg groot en dat komt sterk naar voren op deze manier. De personages die wel uitgewerkt zijn, boren zich een weg naar je hart. Met al hun goede en slechte kanten.'
Evy de Brabander, op: chicklit.nl

'Pefko heeft een prettige stijl van schrijven, al is De gebroeders Maxilari allerminst zijn beste. Te veel legt hij uit. Soms heb je het gevoel dat hij ervan uitgaat dat de lezer niets van de Tweede Wereldoorlog en haar gevolgen voor (terugkerende) Joodse inwoners weet. Dat irriteert. Voor basisschoolleerlingen is het boek (veel te) ingewikkeld, voor een achttienjarige gymnasiast en een belezen koper is het soms ronduit kinderachtig belerend.'
Eus Wijnhoven, op: hebban.nl

'Zijn nieuwe boek De gebroeders Maxilari start als een eerder vlak verhaaltje waarin een depressieve moeder met twee adolescente kinderen een hoofdrol lijkt te gaan spelen, maar dan ontspint zich een verhaal dat weer leest als een sneltrein en op een geheel eigen wijze refereert aan het grootste trauma van de mensheid, de Holocaust. Dat vind ik ook het sterkste stuk van het boek.'
Luc Steensels, op: hebban.nl