Dyslectisch?  Lees dit boek bij Passend Lezen als gesproken boek. 
Meer informatie over Passend Lezen.

Leesaanwijzingen

De gelukkige huisvrouw leest echt lekker weg. Je zult ervaren dat je door de bladzijden heen vliegt. De taal is simpel, maar ook grof. De lijn van het verhaal is grotendeels chronologisch. Het begint in 1998 met de zwangerschap van Lea. Het is niet moeilijk om die lijn te volgen. Maar er zijn ook passages bij de therapeut die spelen ná de opname van Lea. Daar moet je wel even bij stilstaan. Verder haalt Lea in sommige hoofdstukken jeugdherinneringen op.
De 42 hoofdstukken beginnen met een kort cursief dagboekstukje. Dit zijn blijkbaar aantekeningen van Lea’s moeder vanaf de geboorte van haar dochter (met uitzondering van het laatste hoofdstukje). Dat moet je bij het lezen goed beseffen.Je beleeft het verhaal helemaal vanuit Lea: het perspectief ligt steeds bij haar.
Het boek telt een kleine 300 pagina’s; in sommige uitgaven volgt er nog een interview met de schrijfster. Laat je door de omvang van het boek niet afschrikken: vooral de dialogen zijn 'snel', kort en prima te volgen.
Het boek zal meisjes waarschijnlijk eerder aanspreken dan jongens.

Om over na te denken

Waarom heet dit boek 'De gelukkige huisvrouw'?
Is elke vrouw geschikt voor het moederschap? Stel dat je een kind krijgt, maar je voelt daarbij niet 'wat normaal is', je hebt geen moedergevoelens: hoe zou dat zijn? Wat verwacht de omgeving (partner, grootouders) van jou als moeder?
Wat als je ouders hebt die geen liefde en aandacht voor jou hebben?
Is een gebrek aan gevoelens en 'je niet kunnen inleven in iemand anders' aangeboren? Of is zoiets het gevolg van jeugdervaringen, zoals het gebrek aan ouderliefde?

Wat anderen van dit boek vonden

'Van Royen heeft goed over kunnen brengen hoe Lea, ondanks haar postnatale depressie, een goed gevoel voor humor heeft en niet bepaald op haar mondje is gevallen. Ze wordt beschreven als een kakmadam die eigenlijk vooral achter de mannen aanzit. Zelfs wanneer Lea aan het bevallen is in het ziekenhuis probeert ze de dokters te charmeren. "Ik realiseerde me ineens dat ik geen slipje droeg en dat mijn vagina was opengeknipt. Ik sloeg mijn benen zo goed en zo kwaad als het ging over elkaar en lachte m’n tanden bloot. Wat was ik blij dat ik me had opgemaakt."' 
Diantha, 3 vwo, op: scholieren.com

'Ik heb dit boek al eerder gelezen en ik blijf het een indrukwekkend en mooi boek vinden. De film van dit boek heb ik ook gezien, maar die vind ik daarentegen weer erg tegenvallen.Het is mooi hoe schrijfster Heleen van Royen alle emoties op een indrukwekkende manier weet weer te geven. Het krijgen van een kind is niet altijd fijn voor een moeder, en dit boek laat zien dat moeders ook hele andere emoties kunnen hebben. Daarnaast geeft het ook goed het onbegrip van de mensen om een ziek persoon heen.Ik vind dit boek dus zeker een aanrader! Als je van psychologische romans houdt, moet je zeker dit boek gelezen hebben. Het is geen hoogdravende literatuur maar wel een heerlijk boek om te lezen.'
Jessica, op: scholieren.com

'Niets dan clichés, eendimensionale dialogen en rechtlijnige karakters – om nog maar niet te spreken van het aan de haren erbij gesleepte einde en de huilerige wijze waarop hier een jonge vrouw wordt afgeschilderd.'
Margot Dijkgraaf, in: NRC, 21 juli 2000